Hoewel we hier bij ons, sinds de onvolprezen “Ethiopiques”-serie al heel wat muziek uit het Abessijnse rijk hebben leren kennen, kunnen we er niet omheen dat er af en toe nog dingen aan de oppervlakte komen, die tot nu toe alleen voor enkele heel erg ingewijden bekende materie waren. Ethiopië heeft -da’s het minste wat je kunt zeggen- een redelijk turbulente periode doorgemaakt en het is erg logisch dat artiesten in hun werk een beeld scheppen van wat hun omgeving doormaakt. De jaren onder de dictatuur van de militairen -waarvan we Mengistu wellicht het beste kennen- hebben er voor gezorgd dat het merendeel van de erfenis van wat ooit “Swinging Addis”was en onder Haile Selassié tot grote bloei kwam, grotendeels “weggezuiverd” werd.

Muziek mocht en kon alleen dienen om de officiële politieke lijn te bezingen en kracht bij te zetten en zodoende bleven er in Ethiopië nauwelijks orkesten van enige betekenis over, die de kans kregen op te treden of opnames te maken en zo kun je stellen dat minstens één generatie muzikanten tot stilte gedwongen werden. In tegenstelling tot wat in Spanje gebeurde, nadat Franco verdreven was, kreeg je in Ethiopië niet meteen een hevige wederopbloei. Met enige vertraging kwam de punk vanaf de vroege jaren ’90 opzetten, maar tot de eeuwwisseling waren er vooral groepen en zangers, die gewoon rustig hun oude dag wilden afwachten, wat flink in tegenstelling stond tot het bruisende leven dat Addis decennia lang gekend had.

Vanaf het begin van de 21ste eeuw begon echter een lichte kentering zichtbaar te worden en kreeg je opnieuw mensen die de grenzen van de genres aftastten en die, met veel respect voor de vorige generaties, aan de uitbouw van een nieuw muzikaal universum begonnen te werken. Dat gebeurde vrij vaak vanuit de buitenlanden, waarheen nogal wat muzikanten gevlucht waren. Een van hen was drummer Tèfèri Assèfa, die in 2000 in Los Angeles aangeland was en en, met zijn vers gevormde band Lasta Sound en dankzij de film die daarover gemaakt werd, kon hij een begin van basis uitwerken voor de vernieuwing van de Ethiopische muziek en later nam Negarit Band deze rol over.

Téfèri toonde zich daarbij evenveel als muzikant als onderzoeker en musicoloog en ging in het hele land op zoek naar authenticiteit, die kon dienen voor wat hij in gedachten had: een grondige vernieuwing van de Ethio-jazz, die stilaan afgegleden was naar het verleidelijke “Hotel longe”-niveau, waaraan recent ook de Cubaanse scene ten onder is gegaan. Dat lijkt sinds enkele jaren goed te gaan lukken, want vandaag is de Addis-scene levendiger dan ooit en is het weer die smeltkroes van geweldige uzikanten die in talloze genres, avond na avond een groeiend publiek weten in te pakken, zonder aan eigenheid en originaliteit in te boeten.

Resultaat, op deze plaat -ze werd overigens al in 2017 opgenomen, zijn vijf kwartier ongemeen boeiende jazz-van-vandaag, die aantonen dat de wederopstanding stilaan echt een feit wordt. Niet alles is even makkelijk te verteren, maar eens je je oren ingewerkt hebt, ontdek je keer op keer waarom de verhalen die je hoort over de Ethiopische clubs “van toen” wellicht waar zijn. Wie Mulatu Astatke al eens hoorde of zag, is meteen min of meer georiënteerd. Deze plaat ligt in de lijn van wat hij doet en verdient zonder twijfel het predicaat: “dringend te ontdekken”.

(Dani Heyvaert)